Gangstajuffie

Iedere les begint overal op precies dezelfde manier. Met luide stem “boek, pen, schrift en stil”. Denk niet dat dit enig resultaat heeft, dat komt pas nadat ik het een goede 30 dagen consequent blijf doen of als ik serieuze straffen ga uitdelen.  Vandaar de bijnaam ‘Gangstajuffie’.

Sta je dan. Een kleine ruimte volgepropt met minstens 30 leerlingen die rustig doorgaat met docent negeren. Mevrouw, mag het raam dicht, het is hier koud. Klopt, “De ramen en deuren moeten open dan kan de duivel eruit”, tenminste dat zei mijn vader altijd. Duivel of geen duivel, het wordt knap benauwd als je met 30 pubers of volwassen mensen in een lokaal zit. Erger nog, als ze net gymles hebben gehad, de geur is niet te harden. Soms zet ik als kleine hint  een deodorant spray pontificaal op tafel. Dames en heren even opfrissen?

Terug naar de stilte. Minstens de helft is na tien minuten nog steeds druk met elkaar in gesprek en zit met de rug naar je toe. Terwijl de andere helft de boek, pen, schrift en stil regel gelukkig wel omarmd heeft. Stilletjes stel ik mijzelf dan de vraag, wat doe ik verkeerd? Menig collega herkent dit vast, die twijfel, wat doe ik in hemelsnaam verkeerd.

Het gros van de leerlingen heeft  oprecht geen enkele boodschap noch respect voor een docent die voor de klas verschijnt. Ik vraag mij dan af, als er nu een setje ouders van die kinderen in de klas had gezeten, wat zouden ze tegen hun kind zeggen? Goed bezig, school is voor losers, lekker blijven kletsen want je sociale leven is belangrijk, sterker nog jij bent het allerbelangrijkst. Of zouden ze zeggen, zo hebben we jou niet opgevoed. Ga je eens heel diep schamen en hou je klep dicht als je in de klas zit. Heb respect!

Uitgaande van de goede wil van een ieder en mijn taak als docent lukt het mij meestal wel om na die 10 minuten de neuzen dezelfde kant op te krijgen. Maar een boek, pen en schrift uit de rugzak toveren blijft een uitdaging van ongekende proporties. Ik noem het de ‘why should we care audience’, optreden voor een lusteloos publiek dat, als het eindelijk stil is, afwachtend naar voren staart met de armen stevig om hun Eastpack rugzak geklemd, in een fight or flight houding.

Vol verwachting kijken ze mij dan aan. Really?  Ik sta niet bekend om mijn geduld en al helemaal niet als het gaat om leerlingen van 16+. Sarcastisch vraag ik dan of het misschien een idee is om een boek, schrift en pen erbij te pakken. Met luid gezucht en gekreun kunnen we dan alsnog van start. Let wel:  in het begin hebben de meeste leerlingen hun boek niet bij zich  en een schrift of pen al helemaal niet.

Het klinkt zo eenvoudig maar dat is het niet. Alle ouders van schoolgaande kinderen: wilt u stiekem een schrift en een pen in hun tas stoppen. Iedere dag?