Interessant nachtkastje

Een vrouw bij het ijsjesraam vertelde mij dat online dating een ‘must’ is: “Hoe kan je anders nog iemand ontmoeten?”  Dat intrigeerde mij, want wat is er dan anders dan dertig jaar geleden? Volgens mij niet bijster veel. Mensen gaan nog steeds de kroeg in, zitten op terrasjes, doen aan sport, gaan naar de winkel. Je kan volgens mij prima een match ontmoeten zonder je in allerlei oncomfortabele bochten te wringen. Het kan bijvoorbeeld zomaar je nieuwe buurman of buurvrouw zijn.

Maar goed, ik kan pas oordelen als ik het geprobeerd heb en dat heb ik. Op donderdagavond 23:00 app gedownload en de volgende ochtend heel snel verwijderd. Dat was pas schrikken en kant kiezen. Een lawine van eenzame mannen van iedere pluimage komt voorbij, gepaard met een flinke hoeveelheid tikwerk. Ik wil wel beleefd blijven maar dat lukt op zo’n dating app gewoonweg niet.

En dan het aanbod. Denken die kerels dat ze in de juiste vijver aan het vissen zijn? Of heb ik zo’n plaat voor mijn kop dat dit het beste is waar ik op hopen kan? Waarom niet even vragen aan een bekende of die profielfoto wel geschikt is? Er zitten mannen bij die trots een grote vis in de lucht zwaaien die ze net gevangen hebben (die mannen denken dat ze in de juiste vijver aan het vissen zijn) Dat communiceert wel de wil om het avondeten op tafel te krijgen maar volgens mij zitten ze liever de hele nacht in een tentje bij het water met een pot bier en een paar goede vrienden. Man met vis is een hard pass.

De shirt-loze gespierde jongens, daar wordt ik een beetje bang van. Daar is flink wat onderhoud voor nodig. Wat verwachten ze van een potentiële match? Moet ik dan de rest van mijn leven op dieet en  mijn vrije tijd in een stinkende sportschool doorbrengen? Vergane glorie is ook ruimschoots aanwezig, herkenbaar aan de pasfoto als lokkertje. Volgens hun profiel zijn deze toppers nog onder de 60 maar die pasfoto vertelt een ander verhaal. Zo van, ik sta met één been in het graf. De lading onfrisse kerels die wat vaker moeten douchen of een keertje naar de kapper, krijgen meteen een rood kruis. Idem voor iedere man met een witte teddybeer, een wit klein hondje op de arm en/of te witte tanden. Een enkeling komt door de voorselectie en dan is het voorwaarts. Een greep uit de vragen die volgen; wat zoek je in een man? Hoe lang ben je al single? En laten we snel koffie drinken dan weten we of er een klik is. Ja, want die klik moet er zijn. Bedoel je niet gewoon, of je er in het echt ook zo appetijtelijk uitziet?

Als ik de volgende ochtend mijn internet avontuur deel met een vriendin schaam ik mij eigenlijk heel diep. Ik heb klakkeloos door een hele lading foto’s genavigeerd, van links naar rechts en hoppa ik heb een supermatch. Vooroordelen heb ik vrijuit haar werk laten doen en schaamteloos mensen stilletjes in mijn hoofd af geserveerd. Mijn normen en waarden zijn blijkbaar toch niet blijven steken in de jaren 90 want ik heb het spel zo onder de knie. Mijn abonnement van 1 week heb ik de volgende dag al opgezegd, niet uit wanhoop maar juist uit hoop.

Ik ben al zes jaar single, echt nog geen kusje gewisseld met een voor mij aantrekkelijke man! Ik ga mijzelf niet op mijn borst slaan maar ik luister wel naar wat mijn hoofd en hart mij vertellen. Ook is gemakzucht en goedpratertjes zoals; ‘vooruit dan maar’ en ‘het is niet anders’, allang geen onderdeel meer van mijn DNA. Mijn omgeving maakt zich meer zorgen om mijn single status dan ik. Zelfs mijn neefje informeerde: ‘Wil je dan geen leuke vriend?’ Mijn zwager vroeg: ‘Heb je er geen jeuk aan dan?’. Foei zwager!

“Wat zul jij een interessant nachtkastje hebben!” Dat was wel een perfecte opmerking, dank daarvoor Dorien. Afijn ik ben single, verdien goed, heb een rijk leven en vind het prima. Zou ik graag willen dat er een man zijn armen om mij heen slaat, absoluut.

Een kerel die mijn vlucht of vecht instinct kan weg knuffelen, die mij niet continue nodig heeft, waar er een gezonde balans van humor en irritatie kan ontstaan door elkaar eerst te leren kennen onder een kusje of tien. Absoluut, maar Ik ben van de lange termijn planning geworden. Niet met een klik de koffer in.

Aantrekkingskracht is er, of is er niet en dat is op geen foto of via appverkeer te doorgronden. De man die onverwacht verschijnt en mijn hart laat zingen vind ik niet op het internet. Hij blijkt wel te bestaan! Onverwachts staan er bij mij vlinders op het menu. Ik zag het niet aankomen en had ik hem online gezien, dan was hij niet door mijn achteloze voorselectie gekomen. Hoe bedroevend is dat! Hij voldoet aan al mijn vooroordelen: gespierd, vaak zonder shirt en getatoeëerd. Hij heeft nog net geen vis in zijn handen. Of hij zo over mij denkt? Ik heb geen idee, want online had hij mij ook zeker weggedrukt.

Op de wereldellende is het niks, maar dames en heren kijk om je heen, maak persoonlijk contact. Durf te leven met een glimlach op je gezicht. Alleen zijn, is in de tijd van appen en swipen niet nodig, maar best nuttig.